Dette er like ovanfor Krossli, i retning Åmdals verk. Her ser ein mot Fyresdal og Roan. Fjellområdet mellom Fyresdal og Vrådal, altså. Her vil eg gå i sumar. 

Informasjonseksplosjon, er det noko som heiter. Lengre rekkevidde - dette er eit dogme i moderniteten. Meir og betre tilgang. Raskare. (H Rosa Social Acceleration)

Eit gode, blir det sagt.

Eg veit betre i dag.

Og det får meg til å tenke.

Kva er eigentleg eit gode, i informasjonseksplosjonen? Kva fører oss nærare Gud - altså...djubde, meining, håp, kjærleik.

Kva er berre "filler"??????

"Vi har heimekontor, men vi held fram med å skrive kronikkar, bøker og nettpresentasjonar!" Javel - gjer du verda og menneskelivet betre eller ikkje?







Eg tenker på dette i våre dagar. Internett kokar. Og vil sluke oss. Kyrkja skal også vere der. Hm. Jaja. I verda, ikkje av verda. Er det i det heile teke mogleg, på teknologiske premiss? Svart-kvitt er det ikkje, men...



Lokalt er viktig. Nært.

Kvalitet er viktig, noko ekte.

Eg kjøpte ei bok om ein biolog som fylgjer eit 1x1m skog-stykke gjennom eit år. Eit univers, eit mysterium, med uendelege djubder. Rett under føtene våre.

Menneske er også mysterium. Gud er overalt.

Og her eit bilete av den gode hunden. Eit ope og tillitsfullt og undrande uttrykk her.

Om de er klar for det, sjå siste "Debatten" på NRK. Sterke saker.

Ok, kva "sjel", kva "uttrykk", kva "personlegdom" har dette treet??? Kva kjensle gjev det?

Det er vanskelege tider. Eg vil søke trøyst og stønad hjå familie og vener og skogen.

Og så må eg prøve å gjere ein trufast og ansvarleg jobb der eg er sett.

Det er eit tre som ligg "off the beaten track" på vegen mot Roholtsfjell. 

Eg kjenner lukke når eg er der. 

Treet er gamalt og vist og sterkt.