Sol. Natur. Sunn mat (variert, råvarer). Søvn. Døgnrytme. Bruke kroppen. Glede og fred. Fellesskap.

(Sjølvverd. Livsmeining. Arbeid. Kreativitet. Kan også føyast til.)

Skulle eg vere profet, ville eg peike på kor motkulturelt det kan vere å leve i tråd med naturen.

Å bli eldre inneber også å sjå meir av kva som er ekte og sant. Og å sjå at ein ikkje alltid kan tale ope om dette. Kanskje ein kan leve det likevel. Det er nok uansett viktigare.

I vår tid er noko av det mest verdifulle ein kan gje - tid, merksemd, ro, trøyst, håp.

Pilegrimstur med konfirmantar. Vi fann ut at det var mest spennande å gå til ein spektakulær stad med namnet: "helveteshylen". Ja, då får vi vere som Dante eller Olav Åsteson, då.

Må innrømme eg vart litt provosert av GT-professorane sitt svar til teologistudenten som kritiserte teologiutdanninga. "Vi gjer ikkje det du seier. Dessutan finst det ikkje noko betre alternativ". Det er the gist of it. Men dei gjer det han seier, og det finst andre alternativ. Og det er professoren sitt ansvar å vite dette og ta seg av det, ikkje studentens. 

Eg er takknemleg for at eg fekk lov å reise på hyttetur med desse gode folka. Vi har spela spel og vore ute i snoen, og ete måltid i lag.

"Alt synleg - utan unnatak - strøymer ut frå Gud.

Kva anna skulle ein eigentleg seie?

"Kristus" er er eit ord for den opphavlege grunnmodellen - "Logos" - som alt vart til ved, slik at ingen ting som vart til, vart til utan gjennom han.

Den andre inkarnasjonen strøymer ut av den fyrste - det vil seie Guds sameining med det fysiske skaparverket, i kjærleik.

Når eg veit at verda rundt meg både er Guds gøymestad og Guds openberring, kan eg ikkje lenger skjelne grunnleggjande mellom det naturlege og overnaturlege, eller mellom det heilage og det sekulære.

Gud elskar ting ved å bli dei.

Gud elskar ting ved å sameinast med dei, ikkje ved å skilje seg frå dei.

Anden skjuler seg i vanleg materie, og gjer dette til Guds eigen kropp."

Dette er VELDIG gode musikarar. Paul Gilbert er ei slags gitarlegende.



Det er tankevekkande for meg at det meste dei spelar her, er som ei slags open bok for meg no. Meir og meir, jo meir eg les i bøkene mine om klassisk harmoni og jazz-harmoni. Vel, Tony Banks i Genesis har framleis mange gåter for meg.

Men gitaristen her, Miller, har studert musikk akademisk i mange år, og spela med toppmusikarar veldig lenge. Han har på mange vis optimalisert spelinga si. Tysk spelestil, kan ein seie. Flawless, fylgjer oppskriftene, spelar med stil, og spelar komplekst.

Dette er ei ekstremt interessant bok, må eg seie. Ho gjev eit djupt og ærleg innblikk i eit moderne, norsk ekteskap. Interessant for meg som har lese teologi, filosofi, historie også. Fordi eg kan forstå ein del av, hm, tenkemåtane, levemåtane, veremåtane. Eg kan plassere dei, sjølv om desse plasseringane ikkje gjerast i boka. Eg kan forstå noko om kvifor dynamikken blir som den blir. Det er ei bok som seier mykje om vår samtid også, mao.

Så så god er det mogleg å bli, for den som øvar, tek utdanninga, er i det rette miljøet.

Verda vil endrast. Post WWII vestleg sosialdemokratisk liberalisme vil endrast. På nokre vis eit stort tap, og ein stor risiko. På andre vis også naudsynt. Og kven ser klart kva som er den beste retninga, for folk, for samfunn? Det er vanskelegare enn ein skulle tru.

Kva kan eg seie. Eg elskar også denne musikken. Horror-americana-metal.

Var innom NMS Bø, såg på bøker. Kjøpte Karsten Isachsens "Sint, sant, sunt", med foredrag om å livsmeistring og kjensler. Ei veldig interessant bok er det, skrive i 1990. Den er skreddarsydd til norsk kultur anno 1990, kan ein seie. Norsk folkeleg, post-pietistisk kultur. KI talar godt, og loddar djubder om livet. Kven gjer det på denne måten i dag? Veldig få. Litteraturen er innom mykje av problemstillingane, likevel. "Virkelighetslitteraturen", ikkje minst. Men mange av råda og refleksjonane som KI gjev, er eg verkeleg usikker på. Dei verkar sunne og fornuftige, men eg tvilar også. Eg har mange perspektiv i meg, vi lever i ei liberal tid. Og KI talar annleis enn ein type som Jordan P. Trur eg skal skrive litt om KI sine refleksjonar her på bloggen. Kanskje. Vi skal sjå. Interessant og viktig materiale.

Pretty hilarious. Dei kjem frå Kongshaug-miljøet. Ganske interessant. Dei har musikkteorien i orden, for dei brukar mykje 2-5-1 progresjonar og dim-akkordar, og ulike typar av tensions. Slikt kunne eg aldri ha spela då eg var på den alderen, det gjekk i Led Z, Pink F etc. Men, eg får ta det att no.

Ganske utruleg.

Og koz og klemz hjå Thomas. Fotobonden ftw., og så noko UFC. Likar fyrstnemnde betre, men.

Eg latar som eg tek eit stykke. God stemning på gudstenesta, med kyrkjekaffi etterpå. Mange trivelege folk i kyrkjelyden.

"The current economic model is based on endless growth, consumption & a permanent race for profit. This economic system threatens the ecological balance of our planet & has multiplied inequalities."

Nokre musikkstilar har med rette gått i gløymeboka. Andre har gått i gløymeboka fordi dei er ukule, så å seie. Eller manglar kulturell backing. Noreg har ei stor jazz-scene, men det var eg ganske vaksen før eg forstod. Same kan ein seie om folkemusikk og kyrkjemusikk. Men så er det slikt som soul og 70-tals rnb, eller også disko. Much maligned, ein del av det. Men ikkje alltid med rette. Vice versa er det også ein god del musikk som vert rekna som "bra" av kritikarar, men som eigentleg er...eh. Ja. Mykje kunne blitt nemnt. All package, no content.

Uansett: Dette er veldig bra. Og rundt denne stilen, funk, soul, disco etc. er det mykje eg ikkje har høyrt enno. Rart med det.

Det er ein kunst å lage fest.

Vi går nok vanskelege tider i møte i vesten. Det er mange teikn i tida, som Jesus sa. Då er det godt å ta vare på tradisjonane, fellesskapa. Ha god vilje, øve seg i dygdene. Skjelne mellom kva som er verkeleg verdifullt i livet, og kva som ikkje er så verdifullt. Leite oss steg mot steg fram mot det som er godt, sant, vakkert, rett.

Skiltet seier venstre eller høgre. Det er også fint å gå rett fram. Under kraftlina. Fylgje. Og fylgje. Ein finn herlege stader der det er masse sol og utsikt nedover mot Vrådal. Til sumaren vil vi nok gå - og gå. Vidare mot Vråliosen.

Kva er "Ordet" - "Logos"? Det er den store gåta for vår tid, kan ein tenke. For vesten.

Shalala-lalala-lala. Eg har de bra, eg e fornøyd og gla

Songbøker. Bra å ha. Varierande kvalitet. Viktig med songar som er slitesterke, så å seie. Som kan tale til menneske i ulike kontekstar, gjennom tidene. Samstundes vere kulturnært, og tale sant om livet. Det seier noko om korleis også kyrkja må vere. Livet er kort. Kvar gudsteneste betyr noko. Livet går fort. Ved kvart møtepunkt må kyrkja gje noko godt, noko verdifullt, noko som varer.

Sundfør talar om Jesu gjenkomst og oppstoda frå dei døde ... ... :-s

Kvifor kjente ho seg fri i Hellas?

[Verse 1]
Let me go back
To when I was young
Here, I was born
Here, I will die lonesome
Let there be light
Let there be love
Hear the bells
Ringin' our song

[Chorus]
Wake me, wake me, wake me up my darling
When the Lord has descended on us
All the worries that you carried with you
They are lost in a warm embrace

[Verse 2]
Timelessness
Far away
From the land
Where love is shame
And shame is love, a prison
Away from the dark
Snow-covered hearts
Softly, lay your hands on me

[Chorus]
Wake me, wake me, wake me up my darling
When the Lord has descended on us
All the worries that you carried with you
They are lost in a warm embrace
Timelessness

Ein kan godt ha ein god gitarist, men utan rytme og bass, blir det ikkje groove. Det er det som gjer LZ så spesielt. Kombinasjonen. Det tenkte eg på då eg høyrde denne att, frå 03:45. Bass og stortromme er veldig tight, veldig ekstatisk, nesten som jungel-tromme-dans.



Bøker om LZ ber titlar som "Hammer of the gods", "When giants walked the earth". Andre tek utdrag frå tekstane. "Houses of the holy", "All will be revealed". Det er interessant. Det er slik det er i moderne kultur, i alle fall dei siste tiåra. Dvs. at 65-75 er så å seie ei tid for profeti og forming av tradisjon, ei tid då himmelen opna seg og det transcendente kom til syne. Dvs. slik er på mange vis oppfatninga i kulturen.

 For Page og Plant var jo dette også medvite, på ein måte, dei var i alle fall eksplisitt interessert i mystikk, romantikk, fantasy, og religiøse røter til blues og folk. Men det får meg til å tenke, på kva som eigentleg skjer, i overgangen mellom kristendom/religion og musikk. Det er flytande overgangar. Også tankevekkande med "spiritualiteten" i rock-kulturen. Det var mykje moro og mykje destruktivt. Sex, drugs and rocknroll var det, ja. Bonham døydde av det, Page vart heroinmisbrukar, Plant og Jones hadde også sine rough times.

Det var intenst, ekstatisk, opprørsk, destruktivt. Godt og vondt, kan ein seie. Ein leika med elden, på mange vis. Som Rolling Stones, som eplekjekt tala om sympati med djevelen etc., inntil det gjekk over streken ved Altamont, der folk vart drepne og skadde under konserten deira. Harrison fortel at det var ei viktig årsak til at han vendte seg meir mot austleg spiritualitet. Han hadde forhåpningar til Woodstock, men då han kom dit, oppfatta han at det var mest rus og apati.

Så det er ein kompleks periode, må ein vel seie. Veldig interessant også.

Også latterleg bra. Slike konsertar skulle eg gjerne vore meir på. Dette held veldig høgt musikalsk nivå, og Beck spelar med personlegdom.

Beck kan få gitaren til å "synge" som ingen annan eg har høyrt. Det er veldig fascinerande for meg. Gitaren blir som røysta hans, på ein måte.




1:47 og utover.

Ja - Waters driv med eksistensiell refleksjon. Og samfunnskritikk. Svært relevant også i dag.

Behn er død. Ein tragedie. Sjølv tenker eg på at han ikkje berre var psykisk sjuk, men også fysisk. Kropp og sjel og omgjevnader heng saman, det er sikkert. Men vår kultur ser ofte ikkje samanhengane. Veldig tankevekkande for meg å observere dette. Eg forstår jo også ein del av kvifor det er sånn. Men lite eg kan gjere med det, i den store samanhengen. Dog, litt eg kan gjere med det, i den ganske vesle samanhengen, vil eg tru. Forstå, i det minste, freiste å lækje det eg kan i mitt eige liv, og i mine omgjevnader, der det er opningar for det. (Og kvar er dei?)

På det store hav me siglar, ja.

Dette er kult.




Dette er...

JP Jones i Led Zep. Ingen kvensomhelst, sånn musikalsk-teoretisk. Han hadde det i blodet frå barndomen av. Også kyrkjelege røter, som også reflekterast i musikken til LZ på mykje vis. Page var nok hovudhjernen i LZ, men. Han hadde masse bakgrunn frå sessionmusikk, som også JPJ. 

John Baldwin was born in Sidcup, Kent.^[3] He started playing piano at age six,^[4] learning from his father, Joe Baldwin, a pianist and arranger for big bands in the 1940s and 1950s, notably with Ambrose and his Orchestra. His mother was also in the music business which allowed the family to often perform together touring around England as a vaudeville comedy act.^[5] His influences ranged from the blues of Big Bill Broonzy, the jazz of Charles Mingus, to the classical piano of Sergei Rachmaninoff.^[6]

Because his parents often toured, Jones was sent to boarding school at a young age.^[7] He was a student at Christ's College, Blackheath, London where he formally studied music. At the age of 14, Jones became choirmaster and organist at a local church...

Eg likar G Harrison. Han har djubde, og han var autentisk, sjølv om han også på sett og vis mangla sjarmen til Lennon og Mc. Denne songen kom eg over no medan eg les ei historiebok om moderne pop. Veldig spennande, eg lærer mykje nytt.